Ik vind het heerlijk om de meiden uit school te halen en te genieten van de verhalen waar ze mee thuis komen. Dit blijkt echter niet altijd op die manier te verlopen.
Eerst moet de fiets uit het fietsenrek worden gehaald, dan blijkt de fietssleutel nog in de klas te liggen. Hier is het eerste frustratiemomentje van ons temperamentje. Stampend en luid zuchtend en mopperend wordt de sleutel opgehaald. Weer terug bij de fiets is het erg druk, veel lawaai en prikkels. Ik zie aan haar dat ze het lastig vindt en dat het voor haar moeilijk is om geduld te oefenen. Het heeft geregend die dag, dus het stuur en zadel zijn nat: frustratiemomentje nummer 3. We zitten nu bijna in het ontploffingsgevaar.
Ik doe mijn best om rustig te blijven, maar merk dat ik het lastig vind. Ik heb haar gevoelens benoemd: ik zie dat je dit lastig vindt en dat je er boos van wordt. MIS!!! Ze is NIET boos!! (Daar is de ontploffing!)
Ondertussen heb ik haar stuur en zadel droog gemaakt en zeg ik rustig dat we lekker naar huis gaan. Temperamentje racet ervandoor. Ik erachteraan, we moeten een paar drukke wegen oversteken en dat mag ze niet alleen wanneer ze zo boos is.
Ik kies ervoor om maar even niks te zeggen en naast haar te fietsen. Ik merk ook dat ze rustiger wordt. Thuis aangekomen heeft ze nog even wat tijd nodig om te schakelen, dus mag de tv even aan. Eerst een kopje thee met wat fruit. We spreken een eindtijd af wanneer de tv uit gaat en bespreken ook alvast wat ze eventueel daarna kan gaan doen.
Na een een half uur is de rust er weer en kan ze antwoord geven op mijn vragen over hoe de dag is geweest.
De ene tijd kost het schakelen langer dan anders, maar één ding weet ik zeker: ons temperamentje heeft iedere keer weer de tijd nodig om te schakelen tussen school en thuis. En ik ben daar om haar die tijd, rust en ruimte te geven 🍀