Toetsstress

Op het moment dat hij zijn ogen opende dacht hij aan DE TOETS! Direct was de paniek te horen in zijn stem. ‘Ik weet niks meer!’ Vervolgens botvierde hij zijn stress op de rest van het gezin. En dit ging niet zachtjes. Met een luide stem liet hij weten dat iedereen stom was. 
Zijn brood werd met ruwe hand gesmeerd. Hulp werd afgeslagen. 

Daar zat ik als moeder. Wetende wat hem dwars zit. Wetende dat ik dat niet kan oplossen. Een knoop in mijn maag. Dit is zijn stuk, hij mag leren vertrouwen op zijn eigen kennis. Ik weet dat het goed komt, het gaat niet om het resultaat. 
Waarom dan toch deze spanning? Waar komt dat vandaan? 

Ondertussen wordt er met de deur geslagen, ben ik een ‘domme moeder!’ en begrijpt niemand hem. Huilend stort hij zich op zijn bed. Eerst maar eens lekker uit laten huilen. Praten heeft nog geen zin. Er komt toch niks binnen. 

Wanneer hij even later naar beneden komt (nadat vader een paar wijze woorden heeft gezegd), gaat het beter. Ik zie zijn verdriet, zijn paniek en zijn onmacht. 
Het enige wat ik nu kan doen is knuffelen, een hele lange knuffelen. In mijzelf spreek ik uit dat ik weet dat hij het kan, ik gun hem de rust om in vertrouwen de toets in te gaan en het allerbelangrijkste: het is goed! Hij hoort mij niet praten, maar hij voelt het wel. 

Ik zwaai hem uit wanneer hij even later op de fiets stapt. Ik roep nog na: ‘Veel plezier vandaag! Maak er een leuke dag van! Want dat is belangrijker dan: ‘Doe je best!’ 

Pfffff, was die stomme toets periode maar weer voorbij!